25. Ludzie z Czarnogóry

Już dawno miałam zamiar napisania takiego posta. Pomysł chodził po głowie, jednak nie mogłam wylać go na papier. Aż do niedzieli.

 Do Czarnogóry po raz pierwszy zabrałam swoją lustrzankę, więc robiłam zdjęcia wszystkiemu i wszystkim. Ludzie tam byli inni, wyjątkowi, niespotykani tutaj. Fotografowałam ich cały czas. Pewnego razu nawet dostałam ochrzan od policjanta, któremu robiłam zdjęcie. Według mnie tamtejszych ludzi można podzielić na pewne grupy. 

Pierwsi z nich rodowici mieszkańcy Czarnogóry, których niestety rzadko mogłam spotkać. Ale kilku udało mi się sfotografować. :>

 

Tą panią udało mi się sfotografować w mini wesołym miasteczko, który złośliwie nazywaliśmy jaskinią hazardu ;). Nie pamiętam już dokładnie ale była chyba z wnuczką albo wnuczkiem...

 Panie sprzedające na ulicznym straganie. Oczywiście nie wiedziały, że robię im zdjęcie... Nigdy nikogo nie pytałam o zgodę, z pewnością to błąd. Lecz nie miałam na tyle odwagi aby spytać się o zgodę, a poza tym zdjęcia z zaskoczenia są najlepsze ;)

 

Mieliśmy problem z odróżnieniem czy to chłopiec czy dziewczynka. Miałam rację i okazało się, że to chłopiec.Sprzedawał kamyczki w jednej z uliczek Budwy, na których namalowane były rysunki. Pamięć ludzka jest zawodna, nie pamiętam jego imienia niestety.

 Najlepsze zdjęcie ever jakie udało mi się zrobić ;). Jakimś genialnym fotografem nie jestem, ale to zdjęcie bardzo mi się spodoba. Zrobione oczywiście z zaskoczenia. To było niemożliwe, że ten człowiek akurat w tym momencie, kiedy robiłam mu zdjęcie spojrzy się na mnie. A jednak :D

Drudzy również z Czarnogóry, ale nastawieni typowo na turystykę, z założeniem: wepchnąć wszystko za jak najwyższą cen, co jest smutne. Ja rozumiem, że muszą z czegoś żyć, ale dlaczego zarabiają np. na zdjęciach z małpką w 30 stopniowym upale. Nie pałam wielką miłością do zwierząt, ale nie mogłam patrzeć, jak oni wykorzystują to biedne zwierzę. :(

 Smutne jest to, że niestety wielu ludzi korzystało z takiej okazji...

Ostatnia grupa imigranci z Albanii, podejrzewam, że nielegalni. Najwięcej było tych ostatnich, być może ze względu na to, że byłam tylko 12 km od granicy z Albanią. 

To jest drugie po panu na motorku moje ulubione zdjęcie. Mama tej dziewczynki żebrała obok meczetu w centrum Ulcinj, a mała bawiła się obok. Strasznie mi się spodobała i było mi jej żal. Chodziłam dość długo obok niej, aż wreszcie odważyłam się i zapytałam o zgodę. Zgodziła się i z dumą ustawiła do zdjęcia. Zrobiłam zdjęcie i podziękowałam, żałowałam, że nie miałam czegoś, co mogłabym dać tej małej. Koleżanki powiedziały mi, że po zdjęciu pobiegła do mamy, powiedziała jej coś, a potem kobieta ta uśmiechnęła się... Takie momenty w każdej podróży są dla mnie wyjątkowe. 

Post miał być o ludziach z Czarnogóry i Albanii, ale stwierdziłam, że podzielę to. Dziś zrobię o ludziach z Czarnogóry, a innym razem o ludziach z Albanii. 

I mam jeszcze jedną wspaniałą wiadomość. Ostatnie dni nie należały do najlepszych, odwołali mi wyjazd do Wilna. Po czym dowiaduje się, że pojawiła się oferta wyjazdu do Paryża na kilka dni i to w takim cudownym okresie, okresie świątecznym. Oczywiście zapisałam się i wszystko wskazuje na to, że w grudniu wyląduje w Paryżu i Disenylandzie :D To było moje wielkie marzenie od dziecka.Mam nadzieje, że się spełni...